Benim için tuhaf bir tatildi. Eve vardığımda, kendimi sürekli gözden geçirmeler içinde boğulmuş buldum, tercih ettiğim tehlikeli pub'a (ki bu açıkçası Saturday Spoons'u Kensington kahvehanesi gibi gösteriyor) çok sık yaptığım gezilerle dengelenmişti. Kafein toleransımın arttığını, alkol toleransımın plato olduğunu ve 'devam etmeye' toleransımın kurşun bir balon gibi battığını gördüm.
Vahiyler vardı: utanç verici Tab TV başlangıcı , ailem sigara içme alışkanlığımı ve kültürel olarak uygun trikoları benimsememi talihsiz bir şekilde keşfetti (pançolar müstehcen rahatlatıcıdır). En tuhafı, kapıdan girer girmez karşıma çıktı.
'Sesine ne oldu, tam bir Kuzeyli gibi konuşuyorsun' dediler, bu noktada acıyla kendi aksanımın farkına vardım. Her nasılsa, Güney'in en rahat ilçesinde, öncelikle Kuzey Londralılar ve uluslararası öğrencilerle çevrili sekiz hafta, beni eskiden tanıdığım korkunç orta sınıf çocuğundan bir tür aşındırıcı Liam Gallagher karikatürüne dönüştürmüştü. Talihsiz Mancunyalı kuzenleri 'r'kid' ve 'scran' ile değiştirilen 'eş' ve 'yemek' gibi kelimelerin kullanımı gitti. Kısa süre sonra kendimi yuvarlak çerçeveli güneş gözlüğü satın alırken ve yaklaşık 20 derecelik bir açıyla yürürken buldum. Alarmımı 'Açılış (varsayılan)'dan Mutlu Pazartesi'nin bölgesel marşı 'Step On'a bile değiştirdim. Kısacası 'madferit'tim.
Temelde bunları evin etrafında giyerim
Beni şaşırttı. Şehrimin daha az anlaşılır lehçelerinden tamamen orta sınıf tarafından korunduğumdan, hiçbir zaman gerçekten herhangi bir not aksanım olmamıştı. Bir Scouser ve Scotswoman'ın oğlu olmak, sesimi büyütecek bir alan bırakmadı, bu yüzden doğal olarak, her gece inanılmaz derecede banal One Show'dan önce gelen steril BBC North West Tonight sunucularının alanına yerleşti.
O halde, neden 'zirve', 'nemli' ve 'büttaz' kelimelerini kapsayan güney dilini deşifre etmeye çalışmak için harcanan bir terim, gerileyen bazı türler gibi 'bobinler' 'güneş ışığına' ve kuşkusuz daha evrensel olan 'bok'a dönüşmesine neden oldu? Gap Yah videolarındaki adam gibi ses çıkararak Güney'den döneceğim korkusu hep vardı. “Manchester'da büyüdüyseniz bileceğiniz 10 şey” Buzzfeed saçmalama festivalinin insan formuna dönüşmeme neden olan şey.
Londra Üzerine Düşünceler
Belki de tamamen inatçılıktı. İnanılmaz kültürel ve endüstriyel başarılarımıza (evet, ben dahil) rağmen hiçbir zaman gururlu bir Mancunlu olmadım. Kaçınılmaz Londra'ya taşınmamdan önce burayı her zaman üzücü bir başlangıç noktası olarak görmüşümdür. Ama sonsuz bir Londralılar denizi ile çevrili olmak, uluslararası öğrenciler ve kırsal alanlarda (muhtemelen koyunlar arasında) büyümüş yeni öğrenciler bende bir şeyler uyandırdı. İçeriden, içimdeki Mancunian'ın bir 'cıvıl cıvıl' 'şaka' ve 'çöp adam' dalgası altında ezilmesine izin vermeyen, Şehri destekleyen, Vahayı seven bir tür iblis geldi. Bu yüzden isyan etti, mod ceketini giydi ve The Stone Roses'u ön odadan patlatmaya başladı. sonuçlarına katlanmak zorundayım...
Şu an için bunun iyi bir şey olup olmadığı konusunda kararsızım. Bir yandan, üniversitedeki kuzeyli öğrencilerin kitlesel güvercinliklerini destekliyorum, herkesin Manchester hakkında doğru olduğunu varsaydığı şeyi doğruluyor ve muhtemelen istihdam beklentilerime zarar veriyor. Öte yandan, en azından 'cıvıldama' demiyorum (ki bu, herhangi bir Kuzey okuyucusu için aşı anlamına gelir)
Bez: Birçok yönden ideal baba figürü
Daha az anlaşılır, daha iğrenç ve omzumda her zamankinden daha büyük bir çip var, ama en azından Belaruslu komşumdan R'kid olarak bahsedebilirim.
