Alkol kısıtlamamın bitmesine bir hafta daha kaldı, bu kendi kendime empoze ettiğim ayıklığa sadece birkaç gün kaldı… Ağzımın arkasında neredeyse Jaeger bomba kusmuğunun tadını alabiliyorum; Beyaz tuval klozetini süsleyen parlak pembe ve turuncu neredeyse görebiliyorum…
Şaka yapıyorum tabii ki. Yoksunluğumda birçok değerli ders öğrendim. Bu derslerden biri, önceki gece iyi vakit geçirdiğinizi bilmek için her zaman hasta olmanıza gerek olmadığıdır. Bir diğeri, görünüşe göre içkiyi bırakmak benim için etkili bir ağırlıksız plan değil çünkü kalorileri sadece kekle (çok fazla kek) değiştiriyorum. Görünüşe göre hepimizin bir veya iki kusura ihtiyacı var… Ve size anlatacağım keşfe yol açan da tam olarak bu kusurlardır.
Ne yazık ki doğumda ayrılmış
2013'te, dışarı çıkmayı kararlı bir şekilde reddetmemin beni bir gece kulübü röntgencisi haline getireceğini bilmiyordum. Görüşüm tetikte, görüşüm sabit ve etrafımı saran ve bir, iki veya daha fazla tetris parçasıyla yerine oturana ve geri kalanı için birbirine yapışmış kalana kadar tetris parçaları gibi dönüp duran terli kütleleri görebiliyorum. gece. Hepsini mükemmel bir şekilde görebiliyorum. Aslında, onu göremiyorum.
Ne yazık ki, oradaydım, insanların birbirine tökezlediğini ve sülükler gibi ya da uçlarında emici olan banyo oyuncakları gibi bağlanmalarını izliyordum. Karanlığın, yüksek sesli müziğin ve gürültünün birleşimi, her gece dışarı çıkan belirli bir grubu fark edene kadar kendimi oldukça kalitesiz hissettirdi. Aynı görünmüyorlardı, aslında her gece tamamen farklı insanlardı ama aynı şekilde davranıyorlardı. Sadece kafamı toparlayamadım. Kuru Ocak ayı boyunca, daha önce gerçekten fark edemeyecek kadar ezilmiş olduğum bir erkek (ve bazen de kız) türünün farkına vardım: sessiz baştan çıkarıcı, sessiz Casanova.
Sessiz erkeklerden bahsediyorum.
Gözlemlediğim bu büyüleyici tür, dişiden çok erkek; gün geçtikçe sıradan ve aklı başında bir kantab gibi görünebilirler (eğer herhangi bir kantab bu iki sıfatla gerçekten tanımlanabiliyorsa). Geceleri, içki ve kabile ilahilerinden oluşan bir bulanıklık içinde, lycantropik bir tarz dönüşümü yaşarlar. KUDA tabelası Life'ın dışında aydınlanırken tüyleri diken diken oluyor, Lola'nın kuyruğunda parfüm ya da kolonya kokusuyla burunları tıkanıyor, Fez'in dışındaki bir rollie'den nefes alan avlarını izlerken salyaları akıyor.
Potansiyel bir kurban görüldüğünde, diğer türdeki clubber türleri tarafından tercih edilen geleneksel küçük konuşma veya sevimsiz sohbet hattına girmek yerine, bu yaratıklar gözlerini kırpmadan sadece bir veya iki dakika boyunca bakarlar. Dışarıya hareket edemezler, orası onların bölgesi değil. Avlanma yerleri dans pistidir.
O kadar kurnaz ki, muhtemelen onları bu resimde göremezsiniz bile
Hedeflerini tanıdık bir çimenlikte takip eder ve hiçbir zaman tek kelime etmeden, neredeyse hiç göz teması kurmadan, ancak bazen kurbanlarının kalçalarını yakalamaya veya gevşek bir şekilde ellerini okşayarak onları çevrelemeye başlarlar. İsim takası yapılmaz. Sadece geçiyorlar, el yordamıyla bakıyorlar ve bakıyorlar. Baştan çıkarma güçlerine o kadar güveniyorlar ki, herhangi bir konuşmaya, hatta işaret diline bile başvurmaları gerekmiyor.
Ne yazık ki onlar için, özellikle kovalamada inatçı olmalarına rağmen, çok yüksek bir başarı oranı gözlemlemedim… Bazen çabalar ödüllendirildi; ancak bu normalde yalnızca aynı klanın iki üyesi birbirini hedef aldığında oluyordu. Saha araştırmamda fark ettiğim en yaygın tepki, kahkaha, iğrenme ve şaşkınlık karışımı ama genel olarak reddetmeydi.
Bu, röntgenci ayık clubber olarak yeni mesleğimde size sunduğum ilginç antropolojik bulgudur. Umarım tekrar içmeye başladığımda lanete yakalanmam… SAYIM. AŞAĞI. THE. GÜNLER.
Lütfen Kanser tedavisi ve önlenmesi gibi anlamlı şeyler hakkında önemli araştırmaları finanse etmek için bağış yapın.
