Wilson'ın çitler 1950'lerde Pittsburgh'da yaşayan Afrikalı-Amerikalı bir aile olan Maxonların hikayesini anlatıyor ve seyirciyi eşit ölçüde gözyaşlarına ve karın ağrıtan kahkahalara dönüştürüyor.
Arkadaki takım çitler gerçekten etkileyici ve anıtsal bir görev üstlendi. Geçmişte sahip olduğumuz en korkunç yetenekli aktörlerden bazıları tarafından oynandı: Viola Davis, Denzel Washington, Lenny Henry, James Earl Jones. Üstelik bu, Cambridge'in geçen yılki oyundan sonra tamamen siyahlardan oluşan ikinci oyunu. Macbeth , aynı zamanda Saskia Ross tarafından yönetildi. Bu, boğucu bir şekilde beyaz olan bir tiyatro sahnesinde siyahlar için gerekli alanı açtığından, kaçınılmaz olarak prodüksiyon üzerinde baskı oluşturuyor. Asıl soru, oyuncuların omuzlarında bu ağırlıkla bunu kaldırabilecekleriydi.
Oyun, kötü yetiştirilme tarzı, hapishanede geçirdiği zaman ve beyazların hakim olduğu bir ortamda ezilen spor hayalleri yüzünden tamamen yaralanmış bir karakter olan Troy Maxon'un etrafında dönüyor. Ailenin, babalığın ve sevginin taşıdığı beklentilerin yanı sıra tarihin ve erkekliğin ağırlığının yarattığı şişelenmiş öfkesinin altında bir çıkmaza saplanmıştır. Ailesi, aşırı cüsseli ve karışık karakterinin etrafında yumurta kabuklarına basıyor, bunu izleyen, dalgalanan ve seyirciyi diken üstünde tutan gerilimlere yol açıyor.
Kredi bilgileri: Jay Parekh
Bu yapımdaki öne çıkan aktör gerçekten de Peter Adifiyoye , Troy oynuyor. Cep matarasından sallayarak, kaz ayağı gibiydi, sert deri, yıpranmış bağcıklar ve kaba eller, sadece kaldırımdaki çatlaklardan büyüyebilecek türden bir tatlılıkla doluydu. Adifiyoye bu karakterin karmaşıklığını mükemmel bir şekilde yakalıyor, anı yaşama arzusu ve daha iyi bir yaşam özlemi arasında sıkışıp kalıyor, arada bir yere iniyor ve hayatını her maaş çekiyle ölçüyor. Büyüdükçe anne babanızın bilgelik sütunlarından yavaş yavaş çatlakları ve sahte gülümsemeleri olan ölümlülere yavaş yavaş yumuşaması gibi, onun yükselen karakteri sahneden sahneye parçalanır.
Kredi bilgileri: Jay Parekh
Bununla birlikte, acı verici bir şekilde yerine getiremediği potansiyeli, her ikisi de umutla dolu iki oğlu tarafından yan yana gelir. Bazen oldukça ahşap olsa da, oyunculuk Emin Abdülhamid ve Christopher Deane çoğunlukla bu canlılık titremelerini yakaladı.
için aynı şeylerin çoğu söylenebilir Maya Bailey-Braendgaard ; özellikle yüksek gerilimli anlarda seyirci tamamen büyülendi ve oyuncu ile karakteri arasında hiçbir ayrım yoktu.
Bununla birlikte, sık sık o ve oyundaki birçok aktörün fazla bilinçli olduğu, seyircinin ve bu önemli oyunun baskısının fazla farkında olduğu, sahnenin duygularından ziyade repliklerinin tam olarak nasıl ifade edildiğini düşündüğü hissine kapılıyordu. . Bu sinirler aynı zamanda doruk noktaları oldukça gerçekçi değil, izleyiciyi tam olarak bağlamadı. Bununla birlikte, bu sadece açılış gecesinin etkisi olabilir.
Kredi bilgileri: Jay Parekh
Yönetmenden özellikle etkileyici bir başarı saskia ross oyundaki hem karanlığı hem de aydınlığı yarattı. Bir dakika seyirciler, Gabe'nin sevimli karakterine kahkahalar atıyor ( Roslynn Ampomah ), bir sonraki nefes nefese bir mideyi emzirmeye ve bir sonraki koltuklarımızın kenarında, Cory ve Raynell'in ortak şarkısının acı tatlı şefkatiyle büyülendi.
Oyunun bir başka harika yönü, sembolik ve isimsiz çitin fiziksel bir 4. duvar olarak kullanılmasıydı, bu hem gerilimi hapsetti hem de seyirciyi gerçek dünyanın bu kesitine bakan röntgenciler gibi gösterdi.
Sonuç olarak, bu oyun izlenmeye değer. Cambridge tiyatrosunu sadece siyah oyunculara değil, aynı zamanda ilham verici Ross tarafından yürütülen siyah hikayelere de hoşgörülü hale getirme yönündeki mevcut harekette çok önemli bir rol oynuyor. Ancak, önemi sadece siyasetinden kaynaklanmaz; bu, yalnızca daha fazla güven ve destekle gerçekleştirilebilecek potansiyelle dolu bir oyundur.
Fences, 11 Kasım Cumartesi gününe kadar Corpus Playroom'da saat 19.00'da.
4/5 yıldız
