Ibsen, tartışmasız modern natüralizmin babasıdır. Erika Price'ın bu yapımında, natüralizm, her şeyi olabildiğince kontrol altında tutan günün hissiyatıdır - ancak bu kontrolden kaçan yönler de vardır.
Oyunu izlerken, Will Batty, Inge-Vera Lipsius, Jesper Eriksson ve Kay Benson'ın ilginç bir şekilde benzer bir güç dinamikleri dengesizliği içinde etkileşime girdiğini gördükten sonra, dönem içinde daha önce gözden geçirdiğim Wild Honey'i merakla hatırlattım ve bu yüzden bu zor. Çehov rollerini Ibsen'dekilerle karşılaştırmamak, özellikle de iki yazar her şeyden önce kişilerarası dinamiklere ve natüralizme odaklanarak bu kadar kolay karşılaştırılabilir.
Açıkça, Lipsius, güçlü bir kadının etrafındaki erkekleri yöneten cinselliği ile mahkemeyi elinde tuttuğu bu rollerde üstündür. Evlilik, gençlikten yıpranmış olan Hedda için gerekli bir eylemden başka bir şey değil - ama sadece kocasını değil, oyundaki diğer tüm erkekleri de elinde bulundurduğu düşünülürse, daha az yaşayabilir olduğu da açık. Lipsius ve Jamie Bisping'in Hedda'nın kocası Tesman'ın akademik rakibi olan Eilert Loevborg arasındaki dinamik, ortak geçmişleriyle ve Hedda'nın sevmediğini iddia ettiği bir adam üzerindeki manipülatif gücüyle yüklüdür: bu oyundaki en güçlü anlardan biridir. , özellikle de kocasının ve Loevborg'un şu anki sevgilisinin kulaklarının dibindeki samimi tartışma tehlikesiyle.
Oyun seti ile biraz düşse de - resim biraz dandik, duvarlar biraz dengesiz, amaçlanan zarafet ve Hedda'nın sözde uyumsuz zevklerinin sınıfıyla biraz çatışıyor - beyaz tülle örtülü daha küçük arka odaya kemerli kapı oyundaki gizlilik ve gizleme yönlerini, görünmeyen ve söylenmeyen hissini aktarmada mükemmel.
Will Batty, Hedda'nın beceriksizce sevecen akademik kocası George Tesman'ı – ham ve pürüzlü yarı vahşilikten olağanüstü derecede farklı – mükemmel cilalı bir aksanla, bazı Cambridge akademisyenlerinin kurnazca gönderilmesi gibi izlemek için bir zevk. Bazen, onun dostane tavrı, daha güçlü duygularla daha iyi sunulabilecek bir sahneye uygun değil gibi görünüyor ve yine de oyunun kapanış görüntüsünün dehşeti içinde, tamamen uygun görünüyor.
Eriksson'un kaygan Yargıç Brack'i, sözde iyi arkadaşı Tesman'ın karısını baştan çıkarma çabalarında uygun bir şekilde güvenilmezdir; Hedda'nın bir ölüme karıştığı şüphesiyle en çok kendine gelir ve manipülatif elini, onu açıkça gözyaşlarına boğan, iyi kontrollü, hafif eli bir acımasızlıkla ona geri çevirir.
Ibsen'in George'un Juliana Teyzesine oyunda daha büyük bir rol vermemiş olması üzücü: Hannah Rice'ın telaşlı, iyi niyetli Juju Teyzesini tasviri, yeğenine olan bariz sevgisiyle kesinlikle dikkat çekiciydi ve dolayısıyla onun uzantısı Hedda'ya karşı çekincelerine rağmen yeni gelin.
Lipsius, açılış sahnelerinde belki çok kırılgandır, hem kocasına hem de teyzesine karşı duyduğu küçümseme, kendisini çok zayıf bir kadın olarak sunmuştur; ama Hedda aslında kocasının iplerini kontrol eden kukla ustası olduğunu ortaya çıkarır. Aslında, tanıştığı herkesle oynuyor, birçok ipi elinde tuttuğu bir sahnede parlıyor - çekici hostes çok ileri gitti, mükemmel bir ironi olarak iyileşen bir alkoliğe alkollü yumruk atıyor.
Bu, başarılı olması çok zor bir oyun – birçok profesyonel yapım, Ibsen'in natüralizminin emrettiği gerekli itici unsurları elde etmek için mücadele etti ve bu, kesinlikle bu dürtü anlarını içeren, ancak bizi zorlayan elektrik enerjisini sürdürmek için mücadele eden bir yapım. oyun boyunca her karakterin en küçük hareketini izlemek için. Bununla birlikte, mükemmel bir şekilde tamamen sohbete dayalı - neredeyse atılabilir- olmayı başaran bu anlar ve yine de son derece çekici, inanılmaz derecede güçlüler ve oyunu överken göz ardı edilemezler.
3 yıldız.
Görüntüler, Hedda Gabler'ın yapım ekibinin izniyle.
