Eric Dier, Cumartesi akşamı İngiltere'ye Almanya karşısında son derece beklenmedik ve keyifli bir zafer kazandırmak için bir sakatlık zamanı kafa vuruşunu desteklerken, aklınıza ilk kim geldi? Bu yeni ham, canlandırıcı ve yetenekli İngiliz futbolcu nesli Berlin Olimpiyat Stadı'nda kutlarken aklınız neredeydi? Eğer benim gibiyseniz, Wayne Rooney'i ve onun Euro 2016 kadrosuna yakın olup olmaması gerektiğini düşünürdünüz.
Uğultu. Bir şekilde şüpheleniyorsun. Ara verilen yeteneğin özgürlüğü, zekası ve cesaretiyle oynayan Harry Kane ve Deli Alli, Rooney'i akıllı telefon dünyasında kırmızı bir telefon kulübesi gibi gösteriyor. Wayne Rooney'nin tekrar İngiltere için oynamasını istemiyorum ve tanıdığım hiçbir İngiltere taraftarı da istemiyor. Hiç kimse Rooney'nin bu enerjik yeni yetenek, huysuz bir gerileme, İngiltere'nin Euro 2004'ten bu yana her büyük turnuvada ne kadar boktan olduğunu hatırlatan bu canlı, terli hatırlatıcı piramidinin tepesinde çömeldiğini görmek istemiyor.
Bu 30 yaşındaki Wayne Rooney, İngiltere'nin kaptanı, Manchester United'ın kaptanı, ancak kariyerinin sonbaharında, yeteneğinin ışığının ölmesine karşı öfkelenecek enerjiden yoksun. Onu bu sezon her izleyişinizde, oradan oraya koştururken, ara sıra gol atarken, aklınıza gelen kelime aynı: Wayne Rooney görünüyor. yorgun. Ve bu durgunluk, Rooney gibi her zaman kaypak göğüslü, kıllı kinetik, korkutucu derecede agresif olan bir oyuncu için ölümcül.
Kimsenin sana Rooney'nin hiçbir zaman iyi olmadığını söylemesine izin verme. En iyi gollerinden oluşan bir makarayı izleyin ve hepsinin paylaştığı şeye hayret edin: umutsuz bir aciliyet, çığlık atan bir kazanma arzusu. Sanki gol atmazsa Croxteth'e geri dönmek zorunda kalacak ve tüm parası elinden alınacakmış gibi. Rooney yiğit bir boksördü, pis bir bulldogdu, molada hat-trick yapan ve öğle yemeğinde sigarayı bitiren bir çocuktu. Televizyon kameralarının asla tam olarak yakalamadığı şey, 2008'den 2012'ye kadar olan imparatorluk Rooney'nin futbol maçlarını nasıl kontrol edeceğiydi. Asla susmazdı, hakemleri asla yalnız bırakmaz, sahada Brietbart'ın yorum bölümünden daha öfkeli bir şekilde öfkelenirdi. Ama onu ne yaptı en Kendi neslinin İngiliz futbolcusu - ve tamamen kaybettiği şey - incelik ve hayal gücünün ilahi anlarıydı. (örnek) Bu onun oyununu genişletti ve onu çileden çıkmış bir sokak dövüşçüsünden daha fazlası yaptı.
Bu büyük gollerin hiçbiri İngiltere forması giymedi. Bu muhteşem anların hiçbiri İngiltere forması giymedi. Evet, tüm zamanların en çok gol atan oyuncusu – büyük ölçüde annenizin Andorra'ya karşı atacağı gollere dayalı bir başarı. Bobby Charlton'ın yaptığı gibi İngiltere'yi bir turnuvanın finaline kadar götürmediği sürece, böyle bir rekorun anlamsız bir işaret olduğu, hiçbir şey ifade etmediği, çok az şey ifade ettiği - Rooney için bile - olduğu hissi yaygındır. Rooney'nin turnuva rekoru, altı büyük şampiyonada feci bir altı golle ayakta duruyor.
Şu soruyu sormalısınız, bu geç aşamada İngiltere'yi bir turnuvaya götürmek için Rooney'e güvenilmeli mi? Bu sezon Kane, Ali ve Vardy'nin ortaya çıkması ve Sturridge ve Welbeck'in karışımıyla, Rooney'nin 11 Haziran'da Rusya'ya karşı başlamak bir yana yedekte olması gerektiğini iddia etmek bile zor.
Elemelerdeki tüm bu adaylıklara rağmen kadroya giremezse çok az İngiltere taraftarı üzülürdü. Ama Roy Hodgson'da olan şey bu, onun baykuşumsu yüzünün arkasında, Deli Ali ve Ross Barkley'in karşı havuzda su topu oynadığını görmektense Wayne Rooney ve James Milner'ı yüzerek izlemeyi tercih eden bir beyin, hasta, hasta bir beyin olduğunu biliyorsunuz. yol.
